162397

Έν *Δ**νακ 1Α β|Ίαν«ναρ*ον 1ΘΟ-4
ΙΚΜβ
Έν άρχΛ Αν ό Λόγος, καί 6 Λόγος Αν πρός τόν ·βόν, καΐ ·βος Αν ό Λόγος.
Ό Λόγος οάρ| εγένετο, κα
|σΜ(να>σεν έν ημίν ιτλήρης χά¬
ριτος καί αληθείας·
Δώ κα. δ θεός αυτόν
νηερύψασε, κα2 «χαρίσατο
αυτώ" δτομα, τό υπέρ ηα>
δνομα, Τψα Ιτ χφ όνόματ
Ίηοοΰ η&ψ γόνν
ΕΦΗΜΕΡΙΣ *ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΙΣΟΘΕΟΤ ΛΟ
ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚ-Ν
θαυμάζουσα το πάντιμον καί μεγαλοπρεπές αντον δνομα,ενώπιον εθνών καί ι3α«3%λέων υίών τε ΊΛραΑλ.
Έψ Μ <4> '^βχνβιοφ «ν- »ν·. 7θ| Μακαοιοι, οί άκονοντες τόν λόγον τού θεοθ, καί φυλάσαοντες αυτόν.
ΠΕΜΠΤΗΝ
ΓρβφεΓον 'ΛΟΓΟΥ·
'ΟΜςΠΕΝΤΕΛΒΙ
Αιενθυντής Χ. Δ. Φιλάρβτος.
Σννχάπχης Δ. Μακράκη^.
Ο ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ
ΤΟΓ ΘΕΟΓ ΒΔΣΙΛΕΙΑΣ
1
•Η χρί«Η( κα» Α τελβιωσις τοθ Ίηόοϋ Χρι-
ότοθ κατά τό ανθρώπινον.
θ«ρ.·λιώδης νόμος τ τις τοθ Θ»ο0 βασιλείκς είνε ν)
«(«τις καί ή άνοτγνώρισις τοθ Ίηβοϋ Χριστοϋ ώς ΤΙοΟ
τοθ θ·οθ άγκπητοθ κ«ί Σωτήρος τοθ κόσμου, έν
φ ό θεός χαΐ τοθ παντός δημιουργός χαί Κύριος ·ύδό-
χηβε την σωτηρίαν ημών, την άπολύτρωσιν, την ηθι¬
κήν προοδον χκί τελείωσιν καί θέωσιν ΐημών. Ό θ·6ς
κκί Ποετήρ τοθ Ίτ>9θΟ έν Ίορδάνιρ βαπτιζομενου υπό
τού Ιωάννου, χαί ιοθ Πνεύματο; έν είδει περιστεράς
έιτ' κύτον χαταβάντος έξ ούρκνοθ, έμαρτύρνισεν αυτόν
ειπών «.Ούτος εστίν ό ΥΊός μου ό άγκπητός έν φ εύ·
3όκη«χ.» (Μκτθ. γ'. Π)
Ή μαρτυρίχ «ίίτη τηθ οϋρβνίου Πατρός ·Ινΐ θέσι;
τοθ 6·μ·λιώδους ντίμου τίίς β«οιιί«ς τοθ θεοθ, άπο
τοθ όποίου πτιγάζουβι χαί κάντις οί λοιποί νόμοι τίίς
τοθ θεοθ βΐβιλείκς, καί είς τόν θεμελιώ&η νόμον τοθ-
τον ίεον νά ύπακού~ι χαί όποταχθτΐ π&ς άνθρωπος,
ΐν« καί πάντας τοΰς νο*|λθυς τ^ς τοθ θΐοθ ^χσιλιίιχς
γνωρ'κηι χ«1 ίυνυ©|ΐ νά έ«αρμό«τ(. Ό Ίηβοθς έζέρχε-
τκι τού (οΊωτικοΟ αύτοθ βίον, χκί είσέόρνετβι είς τόν
δημόσιον έν τελεί* άνο^ικίΐ ήλικί*, 5πως εργασθή τα
βημόσικ αυτοθ ε"ργ« χ«τκ την αποστολήν χΰτοθ. Τό
δ* έν Ίορδάνν) βάπτισμχ τοθ Ίτισοϋ είνε η έπίστιμος
χρίσις κ«1 ανάδειξις αύτοθ ώ; τοθ Χριστοθ Κυρίον,
δν ό θεός «ποατέλλει Σωτίΐρ* τού λχοθ κχί ελεο9ε-
ρωττιν αύτοθ άπό τν]ς αίχμ«Χωσίχς τοθ Διαδόλου χκί
τϋς άμ^τρτίας, χκί Νομοθίτην τελείχς νομοθΐσίκς, εί;
μόρφωσιν κοινωνίβς ά»θρώπων κατ' ε(χόνκ Θεοθ χκί
ομοίωσιν, κοινωνίκς, δηλονότι, ίνθρώπων θεομόρφων.
Ή έκίντΐμος τοθ ΊησβΟ ανάδειξις έν τω βκπτί-
«ματι είνε έττί«ημος χρί«ις κΰτοθ κκί τελείωβις χκτά
το ανθρώπινον έν Άγίω Πνεύματι ώ; Άρχιερίως, Δι-
δκσκάλου, χκί Βκσιλέως τίς άνθρωπότι,τος, καλουμέ-
ν-ς διά ττ]ς έπιβτμου τετΰτης τοθ θεοθ μκρτυρίκς, χαί
πράξεως, ·ίς άνκγνώριβι* τοθ Χριβτοθ κκί πίστιν, καί
αποδοχήν, χκί όπετχοΐν, καί πειθβρν_ί«ν είς «ύτόν τε
χαί τν|ν νομοθεσίχν κύτοθ : Ούτος ό βκπτιζόμενος,λέ¬
γει ό θεός, χκί χριόμενος, χκί τελειούμενος έν 'Δγίφ
Πνεύμβτι έν τώ Ίορδάντρ, δι' ό'ν σχίζοντκι οί οΰρανοί,
χαί έ*/' δν κατκβκίνει το "Αγιον Πνεΰμκ έν είδει πε-
ριοτερβς, είνε & άγκπτ)τός μου Υιός, ό «ίώνιος Λόγος
μου, ό οι' ύμβ; ένκνθρωπησκς κκί έλθων είς σωτηρίαν
υμών, κκί λύτρωσιν, χκί μόρφωσιν, χκί θέωσιν, «έν φ
•ΰδόκησκί νά μ·τκϋ*ώσω ύμΤν παν καλόν κκί κγκθόν,
χκί την αιώνιον βκσιλΐίκν μου,τις κΰτος ό κίώνιος ε*στκι '
Βασιλεύς,Άρχιερεύς, Καθηγτιτής κκί Δι3άσκκλ·ς."Ο,τι
είς ΰμ*ς ΈκεΓνος όρίσγι κκί νομοθετή'ση τοθτο έκτελβ-
ββτε, κΰτοθ άκούετε, διότι Αυτός 4 αποκάλυψις είνε
τοθ κΐωνίως άγαθοθ θελιίμκτός μου. ε Ούτος εστίν ό
Υιός μου ό άγαπνιτος έν φ εύ&όχηβκ.» ΎμεΤς έπιθυ-
μεΤτε τν,ν αιώνιον, ώ κνθρωποι,ζωην, χκί ταύτην ζή·
. Ιδού ?τι ε^ετε αυτήν διά τοθ ΧριντοΟ Σωτΐ|·
ρος. 'ΥμιΓς έπιθυμεΓτε ελευθερίαν,κ«Ι ταύτην ζητεΐτί.
Ιδού ίτι ίχετ» τεΐύτην διά τοθ Χρκττοΰ Λυτρωτοθ
χαί έλευθερωτοϋ, εάν αύτω πκττεύητ*. 'ΓμεΤ; έπιθυ-
μ«Ττε την γνώσιν τίς αληθείας, καί ζητεϊτε νά γνω-
ρίσητε πάντκ έν άλτιθίία. Ιδού, ίτι ίχετε τκύτνιν
διά τοθ Χριβτοθ Διδκσχάλου χκί Κκθηγητοθ πκνσό-
φου, εάν μαθητεύησθί πκρ' αύτω, χκί τού; λόγου;
κύτ·ϋ άχουητε μετά λόγου κκί «υνέσεως' ύμεΤς επι-
Ουμείτε χκί ζητεΤτε ελευθέραν ενεργείας ένάσχ,ησιν καί
κίνησιν πάντοτε έν τω άγαθΰ, κκί δύνχριιν ΐνκ άχω-
λύτως πρκττητε το κγκθόν πάντοτε. Ιδού ότι έχε
ταύτην διά τοθ Χριστοΰ Βασιλέως κκί Νομοθέτου καί
"Αρχοντος όδηγοθντος εί*; τό άγαθόν, καί ^ορηγοθντος
υμίν ζωνίς, τιμίίς,περιουσίας διζρκνί ασφάλειαν,είρήνην
χκί π&ν άγαθόν χκί καλόν εάν πιστεύητε αυτώ,εάν πει
Οαργ_ί!τε, καΐ έκτελίΐτε 5σα κύτό; εντέλλεται ύμτν,χαί
νομοθετεΐ ! Ίδοϋ δτι ίχετε τόν διδόντα υμίν άμκρτιών
άφεσιν έφ' οί; άμαρτάνετε, εάν μετκνοήτε* βχετε τόν
όδηγόν χκί τόν διδάσκαλον έ» οί; άγνοεΐτε' τόν νο¬
μοθίτην καί άρχοντα κκί βασιλί* τόν χορηγβθντα υμίν
τόν αληθή νόμον χαί ττιν δύναμιν κκί την ισχύν τΐίς
εκτελέσεως των χκθηκόντων υμών. Πιστεύετε λοιπόν
«ΰτώ,ύπακούετε, παραδειγμκήζεσθε έξ αύτοθ,πιστώς
αυτώ άχολου0εττε.Άναγνωρ'ιζετ·,ώ2νθρωποι,τόνΊησο0ν
Χριστόν ώς τόν ένανθρωπτ,σαντκ Λόγον τοθ θεοθ, ώς
τόν υπό θεοθ άαωμον Άρχιερεκ υμών, τόν πάνσοφον
Διδάσκαλον καί τόν δίκαιον Βχσιλίκ, ώς τό αηό τοθ
θεοϋ τέλειον υμίν Άγαθόν, έν ω εΰδόκητεν ό θβό; χαί
Πατήρ, χαί έβ' δν τέλειον τό "Αγιον έπαναπκύετκι
Πνεθμκ.Ό ιτιστεύων είς τόν 2ωτϋ>χ πιστεύει είς την
περί κύτοθ μαρτυρίαν τοθ θεοίΐ,κκί τιμ$ τόν θεόν διά
τ<5ς πίστεως,ό δέ άπιστών εί; τόν Σωτίΐρα άπιστεϊ είς την περί αΰτοθ μαρτυρίαν τοϋ θεοΰ, άτιμάζει χκί ύ- ίρίζει τόν θεόν, διότι ποιεί α»τόν ψεύστην,καί άρνεΐ- ται τόν πρώτον χαί θκμελιώδη νόμον τής τοϋ θεοθ βασιλείας. Λέγει : Όχι,δέν ιΐιι ό Χριστόι ότου θεοθ άγαπγιτό; Τίος έν φ εΰδόκτιβε' ό θεός σώσχι τόν άν θρωπον, δέν είνε ό Χριστός Ά>χιερεύ;,Καθ»γητή; χαί
Διδάσκαλο; κκί Βασιλεύς άιίόλυτος τή; ανθρωπότη¬
τος : Ό λέγων τκθτετ άποδίδιι είς τόν θεόν την μεγί-
στην των υβρεων,χχί τοιούτος 5 ϊσε6η; κκί ό άνκρχιχός.
ΗΘΙΚΟΙ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ
Εύθι/^ρων καΐβεαίτητος.—Περί 5ικαιο<ίύ- νης.—Διάλεξις έννάτη. Ευθ. Έκ των προηγουμινων διζλέξ'ων ημών περί έγκρκτείας καί σωφροσύνη;, φίλε Ευθύφρων, εγνώσθη ι*)μΐν ό τόπος χαί τό μέσον τίί; χανονικής καί έλλόγου θερκπείκς των φυσιχών άναγχών τοΰ άνθρώκου, χαί τίς κοινωνικϋς άνάγκη; τής αντικαταστάσεώς των άποθνησχόντων διά τής γεννήσεως νέων άνθρΰπων, χαί κατεδέχθησαν σχφώ; αί κακίκι, αί προεχόμενκι έκ τί|ς καχής τούτων θεραπϊίας, -/ίτοι έχ τ>5ς κατκ-
. Έν τή παρούση δέ διχλέξει
νά ζητησωμεν τό μέσον δι* ου θερχπεΰεται £λλη τις
χοινο«νιχη τοθ άνθρώπου άνάγχη έν τή συμβιώσ», τ^Ι
άναστροφή,τίί συνκλλαγή χαί τή δοσοληψίκ (*«τά τώ;
όμοίων. ΟΙ άνθρωποι συνκλλάττοντκι χαί έπιχοινωνοθ*
σιν άλλήλοις δίδοντες χαί λαμβάνοντες,χκΐ διότι ίκ«·
στος δέν εΤνε έν έαυτώ αύτάρκης άλλ' ένδεής κκ Ι
χρείαν ίχει τής συνδρομής χχί τής βοηθείας των όμοίω*
μεθ' ών συζή. Άλλά χαί ί δόσις χαί η λήψις κκνονί-
ζεται διά μέτρου, τό οποίον δίκαιον κΛλεΤΤειι,
χαί κατά τό οποίον ή &όσις καί ι λήψι; κρ(ν·ται. Ή
πρός τό μέτρον τούτο συμφωνία τής δόσεως χαί λή¬
ψεως, χαί η ισότης λέγεται δικαιοσύνη. Ό Ιέ
διδοΰς χαί λαμβάνων Γσα,δικαιοσύνην ποιεΤ.'Εχω λ, χ.
χρείαν 100 δραχμών, χκί λαμίάνω. Άκοδίδω δέ ταΰ·
τας είς εκείνον πκρ' ου ελαδον. Άιτχώ άρα Ιιχαιοσύ·
νην. Δανείζομαι χαί άποδίδω τάς οφειλάς χ«ί τ4 ίά«
νειον. Άσκώ άρα δικαιοσύνην. Πράττω 5,τι θέλω «ί< εμέ οί άλλοι νά πράττωσιν, ή δέ άπό τοθ Γσο» δόσις χαί λήψις είνε διχαιοσύνη· Διόπερ χαί ή άρχη τής δι· χαιοσύνη; άπό στόμκτος τοθ Σωτήρος ΧριστοΟ όρίζε. ται διά τοθ «Πάντα ?σχ εάν θέλητε,ΐνκ ποιωσιν υμίν οί ανθρωποι, χαί ύμιΓς ποιειτε αυτοίς ό|*οίως.ι> Τ «ν
Ιδέαν τής δικαιοσύνη; ώ; χκθολιχή; κρχή; άνευρίσκο-
μεν διατετυπωμίνην πχνταχοθ. 1)έν τί φύσει. 2) Έν
τή κοινωνίκ. Έν άπάΐη τ^ φυσική χχί τιθική δη(*»·
ουργίκ. Δούναι χαί λαβείν παρατηρήται έν τή φύσει.
Δοθνκι καί λαβείν παρατηρεΐται έν τΐ$ κοινωνίγ. Ή
ί*σορρ·πία έν τώ Σΰμπαντι είνε δοσοληψίχ. Δόστς κ«
λήψι;== πρόσληψις καί άποβολη άπό τοθ ΐσοο, (σόρρα*
πος. Άλλ' έν άνθρώποις τί δ*αιο<τύνϊ) είνε ά ρ ε τ η, διότι προέρχεται έχ τής ελευθέρας θελήσεως τού χχί ουχί έχ φυσική; αύτοθ άνάγκης. Άνθρωπο; άδικεΐ άνθρωπον, χαί είς τόν κλλον πράττει 5,τι κύτός δέν θέλη είς εαυτόν νά πρκχθ$ πχρ' £λλου. Όφείλει δέ νά πράττη είς τού; απλούς, δι" εαυτόν θέλει,καί ουχί τό εναντίον. Μέτρον δέ τής δοσοληψίας ταύτη; ό νόμο;, ό έν τή συνειδήσει εκάστου λέγων—$,τι δέν θέλει; διά σεαυτόν,μη τοθτ» θέλε καί διά τοϋ; κλλους—·Καί «Πάντα δια θέλης ί»« οί ίλλοι ποιωσιν εί; σέ καί σύ ομοίως ποιεί β(ς τβο; άλλους.ί'Ιδοΰ ό νόμο; ό χκθολιχός τής διχχιοσύνης. Ή διχαιοσύνη παγιοθται έν ταίς χοινωηκις $ταν γίνη βε· βαστόν τόέχάστου διχαίωμα,$τα? χρατήσωσι τό δίκαιον κχίό νόμος,πχσα δέ θέλησις τελείως είς αύτά υποταγή. Ουδείς θέλει ν' άφαιρεθή, την ζωήν τού. Άρχ ουδείς πρέπει χαί ν' άφαιρή £λλοι ζωήν. "Οταν δέ οί πάν τες σέβωνται τό δι^αίωμα τής ζωή(, είς πάντκ; 4ρχ ή ζωη άσφαλίζεται, χκταργεΓται δέ ό φόνος, χκί φο¬ νεύς δέν ύπάρχει επί τής γής. Ουδείς θέλει ν' κφχι- ρεθή την τιμήν τού, νά συστηθή κακώς ώ; χχχός,άγκ- θός ών νά δυτφημηθή,νά συκοφχντηθή ώς πονηρός."Αρ* χκί ουδείς πρέπει νά άτιμάζγι,νά δυσφημ^,νά συ*οφχν- τή, νά προσβάλλη άλλοτρίχν τιμήν άτόμου, συζύγου, οικογενείας.Όταν δέ οί πάντες σέβωνται τό άλλότριον διχαίωμκ τΐ|ς τιμής,εϊς πάντας κρα ή τιμή

ΛΟΓΟβ"
καταργεΐται δέ ή συχοφαντία, ιή διαβολ'ό,η μοιχεία καί
■ίι πορνεία,καί τό κατά τίίς τιμίίς άδίκημα.Ουδείς ύπά>
χει συκοφάντης, δικβολεύς, μοιχός καί πόρνος επί τη~ς
γίίς· ουδείς θέλει νά άφαιρεθίί την περιουσίαν τού διά
τη"; όηοΐας την θυσίαν αυτού διατηοιϊ ! Άρκ κ«ί ου¬
δείς «ρέπει ν* άφαιρίί τό άλλότρ όν. Όταν 5*4 οί πάν¬
τες σέβωνται τΐν άλλότριον δικαίωμα τίί; περιουσίας
είς πάντας άρα η περιουσία άσφαλης. Καταργεΐται ί
άρπαγη, η κλοπη, καί δλ« τα έκ τίς άρπαγϋς των
άλλοτρίων χαχά, ουδείς δέ ύπάρχει επί τνίς γίίς κλέ-
«της, <2ρπαξ, κκί των άλλοτρίών' σφετεριστης. Ή οι- χαιοσύνη έπικρατεϊ έν τω κόσμω. βεαίτ. Πώς δέ η ανθρωπίνη θέλησις είνε δυνα¬ τόν νά υποκύψη είς τόν νόμον τίίς δικαιοσύνης άφοϋ είνε ελευθέρα ; Ενθ. ΪΤειθομεΤη βεβαίως, καί έννοοίΪΜΐ ότι είνε συμφέρον είς αύτην η δικαιοσύννι, η δέ άδικία άσύμ- φορον είς αύτην καί δλέθριον. Την πεποίθησιν δέ ταύ¬ την καί όρθην αντίληψιν μορφόνει διά παιδαγωγικίίς διδασχαλίας καί παιδεύσεως λογικάς,άνυψούσης είς τό δίκαιον, καί τον νόμον, καί την όρθην νόησιν τοΰ άλη- θοθς συμφέροντας ημίν δτι τουτο ούχι έκ τνίς άπο- λαύσεως των υλικων όπως, όπως, άλλ' έκ τίίς ενερ¬ γείας ημών μετά εύσυνειδησιας χαί δικαιοσύννις κατά αρχάς ηθικάς, κανονιζΌύσας την σκέψιν καί ενέργειαν Τίίς ανθρωπίνης θελήσεως. "Οθεν τη διδασκαλία; δέον νά διαφωτίση πάντας, καί πείθγι ότι τό συμφέρον έγ¬ κειται έν τΐί άληθεία καί τίί διχαιοσύνη, κχί ό'χι έν τω ψεύδει καί τί! άδιχία, καί νά διαμαρτύρηται κατά 'τοθ ψεύδους καί τίίς άδιχίκς. Ή έχπαίδευσις—ή Έκ- κλησία Ζργον έχουσι νά φωτίζωσι τόν άνθρωπον, δτι έν τί| άληθεία καί τ$ διχαιοσύνη ύπάρχει τό αληθές συμφέρον, ουχί δέ είς τό ψεύδος καί είς την αδικίαν— ί δέ Πολιτεία έ*ργον £χει νά παιδεύν) κκί τιμωρίί τό άδίκημ% καί την παρανομίαν διά τού ποινιχου νόμου διδάσκουσα διά τοϋ διχαστηρίου καί τη*ς ποινίίς δτι τό δίκαιον καί ό νόμος τυγχάνουσι σεβαστά,καί πασά πα- ράβατις καί άδικία τιμωρητέα: καί Κλτακριτέκ. Τό δέ δικαστήριον κκί ή ποινη διδάσκουσι την τήρησιν των νόμων, τό σέβας είς τό δίκαιον, καί ποιοΰσι φιλονό¬ μου; καί φιλοδικαίους τού; πολίτας. Όταν παρεκ- τροπη τις καί άδικία προκύψη είσάγετα·. είς τό δικα¬ στήριον ό άδιχησας, καί τιμωρείται. Διδάσκεται δέ διά τίίς ποινίίς δτι όφείλει νά ίίνε δίκαιος. Ούτως έθί ζεται ί ελευθέρα βούλησις τοΰ άνθρώπου ίνα πειθαρχ^ί είς τό δίκαιον καί τόν νόμον, καί ύποκύπτν) πράτ- τουσα κοίτά νόμον, ουχί δέ κατ' ιδίας όρέξε<ς παρα- νόμους καί αυθαιρέτου;. "Υποθέσωμεν δτι τό σχολείον κα,ί η έκπαίδευσις, η Έκκλησία καί ή θρησχείβ: ποιοθσι τό έαυτών, η δέ Πολιτεία διά των δικαστνιρίων καί των ποινών ώσαύ- τως,καί δτι ί ανθρωπίνη θέλησις διαπαιδαγωγεΐ'ται έν Τ^ί γνώσει τοϋ δικαίου,καί τοθ νόμου,καί έν τ?ϊ έκτε- λέσει τϋ; δικαιοσύνη;. Τί αρα έσται ; Έπικράτησι; τί; δι*αιοσύνϊ|ς καθολικη. Κατάργνισι; τού άδικ·ήμα- το;. Μιήτε φόνοι, μήτε μοιχεΐαι, μτήτε χλοπαί καί άρ ίταγαί,μτήτε σοκοφαντίαι καί άτιμίαι,μηδεν άδίκϊΐμα, μηδέν κακόν. Ό λόγο; ό όρθός, τό δίκαιον κ«ί ό νό μος άρχη ηγεμονεύουσα τί]; θελήσεως έσται πάντων ■^ κανονίζουσα την ενέργειαν, ή τό συνειδό; διαμορ- φοϋσα, καί διαφωτίζουσχ ά ρ χ η, είς την οποίαν η έλβυθέρκ πειθαρχεΐ θέλησις πειθομέν.ι, ατε έννοοϋσα δτι συμφέρον ταύτη ή έλλογος εί; τό δίκαιον χκί είς τόν νό^ον υποταγή,δτι δέ ταύτης τνίς έλλόγου χαίέν- νόμου ΰποταγίίς συνεπεία: ήέπικράτησι; τνϋς διχαιοσύνης. Ό άνθρωπος, φ'ιλε Θεαίτητε, βΤνε φύσει χοινωνι- κός, Ϋίτοι θέλει νά ζ$ 8χι μόνος, άλλά μετά τΐ6ν ό- μοίων αύτω έν κοινωνίαν Άλλ' η μετά των όμοίων συμδίωσις σχετ'ιζει τούς άνθρώπους πρό; αλλήλους, καί έκ τίίς τοιαύτη; κοινωνικαί, σχέσεω; γεννώνται διχαιώματα κκί χαθηχοντα άμοιβαϊκ χοινωνιχά, ών η γνώσι; καί ή εκτέλεσις παράγει την δικαιοσύνην, άπό δέ τίίς δικαιοσύνης ^ ειρήνη παράγεται. Λοιπόν την δικαιοσύνην πρέπει νά ζητησωμεν καθολικώτερον ε!ς την πηγήν της, ήτοι είς την γνώσιν καί εκτέλεσιν Των χαθηχόντων καί δικαιωμάτων τοθ άνθρώπου, τοθ κοινωνικάς βιοθντο;* έπίτρεψόν μοί δέ συν θεώ νά λαλησω εκτενέστερον περί τϋς δικαιοσύνης, έν έπο- μένη ημών διαλέζει. ------- —«III ------ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΤΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΦΩΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΦΩΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΜΕΓΑΣ (&& τοϋ άναγνώσμ«|§ς*του· κίίτ* Ματθαϊον άγΕου Εΰαγγελίου τίίς προσεχούς Κυριακάς*;) (δ', 12—Γ/,) "Ελεγέ ποτε ό Βαπτιβτης Ί^άν' θητάς αύτοΰ διαπονουμένου"; δτι τα πληθ*] ?τρεχον πρός τόν Ίησοϋν «Εκείνον δεΓ αύξάνειν,έμέ δέ έλατ- τοθσθοιι», κοΛ&ίς 8ταν άνατέλλνι τό ισχυρόν φίίς τοο ηλίου, έλαττοϋται τό άσθενε; φώ; παντός άστέρος. Την ελάττωσιν ταύτην τοϋ Ιωάννου καί την αύξησιν τοο ΊησοΟ βλέπομεν έν τφ προκειμένον αναγνώσματι τοϋ ίεροθ Εύαγγελίου τϋ; μετά τα Φώτα Κυριακίίς. σ'Ακουσας, λέγει,ό ΊησοΟ; 2τι Ίωάννη; παρεδόθη, ανεχώρησεν εί; την Γαλιλαίαν.» Έγίνωϊχεν ό παγ- γνώστη; Ιησοθς την παράδοσιν τοϋ Ιωάννου χκί πρίν γείνγ) χαί δτε εγένετο Άλλά περιέμενεν ώς άνθρωπος νά φθάση εί; τα ώτά τού ή άχοη. "Οτε δέ γ[Λ0ΐίσεν αύτην, τότε ανεχώρησεν εί; την Γαλιλαίαν εί; τόπον κατάΧληλον, διά νά συνεχίση τό χτήρυγμα τοΰ Τωάν- νοο, διά νά φέργ) είς πέρας τό μέγα έχυτοΰ ίργον. Ό ΊησοΟς λοιπόν αάγαλλιΚίαι ώ; γίγας δρΚμέϊν οδόν αύτοΰ», ένω ό 'ϊίοέίννης έΆλινε πρός τη"ν δύ¬ σιν. ΤοΟ Βαπτιστοΰ χαί Προδρόμου τό έ*ργΰν ίτο νά έτοιμάση τάς όδοίις Κυρίου, νά προσαρμ'όσγι την νύμ- φην πρός τόν νυμφίθν, νά ποδηγετ-ίση είς Χρϊστόν τούς μαθητάς. Ότε έξεπλη^ώθη ή αποστόλη αυΤΰΟ, τότε παρεχώρησεν ό Θεός νά ίυ/Χ/νηφδίί' υπό" τοϋ Ή- ρώδου, νά φυ/αχισθίί χ«ί νά άποκ'εφύίλίσθ'!! χά**ΓΟπιν ένδόξως έν τγί έχτελέσει των ύψϊΐλών αυΤδϋ ιίαθηχόν- των. Διότι ώς γνησιος τοϋ Θεοΰ λειτουργός ό Ιωάν¬ νης δέν έχολάχευε τούς βασιλείς,άλλ' ενώπιον πάντων γΤλεγχε διά τάς ενώπιον πάντων παρανομίας αυτών. «Δέν σοι έπιτρέπϊτ«τ, έλεγε πρός τδν Ήρώδην, νά έ'χης την γυναΓχα τοϋ άδε'λφοΰ σου.»Ίδού 6 λόγο; τ?ίς συλλήψεως, τί!ς φυ/ακίσεως κάί τίίς «κοτομί!; τοϋ Προδρόμου, δτε πλέον'εΐχ'εν έκπληρώσιρ' τό έ*ργον καΐ την αποστολήν αΰτοϋ. Ό δέ Τησοϋς άπό τίί; παραδόσεως τού Ιωάννου τίρξατο τοϋ κηρύγ(Χατο{ ιίί; μετανοϊας ώς έ'λεγεν ό Ιωάννης* «ΜετανοεΓτε' νίγγικέ γάρ η βάσιλε'ί« των ούρανών.» Ήρξατο δέ είς τόπον κατάλληλον, άφοΰ ανεχώρησεν άπό τίίς Ίουδαΐάς είς την ΓαΤιλαίαν την χατοικουμένην υπό έθν'ικών, έχτδς τίς διχαιοδοσία; τοΰ Ήρώδου. Έκεΐ δέ κκτα/Μπων τόν τόπον τίίς άνα- τροφίί; αύτοΰ, ήλθε καί κατώκησεν εί; την πκραθΌ>
■χκσσίαν πόλιν την Καπερναού|λ, εί; τα δρια των δύο
φυλών τοΰ Ζαβουλών κχί τοΰ Νεφθαλείμ. Ήτο δέ χαί
τουτο προπεφητευμένο» υπό τοϋ θεοΰ διά τοϋ προφή¬
του Ήσαίου ώς εξής" (Ώ γίί τοΰ Ζαβονιλών καί γη"
τοΰ Νεφθαλείμ,η χατίχουσα την οδόν τνίς θαλάσσης,
ήτις φέρει πέραν τοΰ Ίορδάνου, ώ Γαλιλαία; κατοι-
κουμένη υπό έθνων,ό Ιαός σου ό χαθημενος έν σκότει
τίίς άγνοίας, εΐδε φώς μέγα, χαί είς τούς γ,αθημένους
έν χώρκ, ^ν έπισκιάζα ό θάνατος, ό κρχων τού κό·
σμου τούτου διάβολος, είς αύτοΰς άνέτειλε φώς αλη¬
θείας διαλύον τα ψεύδγ χαί τάς διαβολάς τοϋ Διαδόλου
τάς περϊ Θεοΰ καί θεων πραγμάτων, φως ζωίί; είς
αναίρεσιν τοϋ θανάτου.» Τό φώς τουτο τίίς αληθείας
καί τίίς ζωίίς άκτινοβΛεϊ ώς άπό ύπερφυοΰς ηλίου
άπό τοΰ Κυρίου Ίκ;σοΰ Χριστοΰ, δστις φως αληθείας,
φως ζωίίς ύπάρχων είνε καί βασιλεύς νίμων μέγας.
Κατε>θόντος δέ τοί Βασιλέως των ούρανών επί
τίίς γίίς καί ί βασιλείχ αύτοΰ συγκατίίλθεν αύτφ.
Λέγει δέ«^γγικβ»τουτέ*τιν ίλθενείςέπαφην,
άλλά πρός τίνα, Πρός τίιν βασιλίίκν την επί τίίς γής,
πρός την βασι'λείαν τοΰ ΔιάδόΧόυ. Ή προσέγγισις δέ
πρός αύτην τίίς β«σι>είις τοΰ Χριστοΰ,φέρει την σύγ¬
κρουσιν, κδτη δέ τόν όλεθρον τίί; βασιλεία; τοϋ Δια-
δόλου, χαί την επικράτησιν τίίς βασιλείας τοΰ Χριστοΰ
είς τούς αϊώνα;. Ή βκαλεία τοθ Διαβίλου στηρί'ζέ-
ται είς τάς άμαρτία; τδν ύπηκόων αΰτίΐς. Διά τουτο
χχλεΐ αυτού; είς μετάναιαν ό βασιλεύς των ούρανών
λέγων «Μετανοεΐτε». Χορηγεΐ δέ άφεσιν άμα-τιών
καί δύναμιν άναμαρτησίας είς τού; μετανοοΰντας, είς
τούς πιστεύοντας Α«τω χαί ύποτασσομένους. Οί άμε-
τανόηΐοι διαφθειρόμενοι κ«ί έξαχρειούμενοι συ«πο.
λοΰνται μετά τοΰ Διαδόλου. Οί δέ μετανοοϋντΐς Μί
συμμορφο%«νοι τίρ Κυρίω έγγράφονται είς την βίβλον
τίίς ζωίΤς &;'*ύδ«ίμον«; πολίται τϋς «ίωνίου βαβιλφίας
τοΰ Χ^*τ%*>, βυνΒυφραινο*με«ι κ«ί σύνοοξαζόμινοι τψ
δεδοξασμένο βασιλεϊ αυτών είς τόύς άίώνας.
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΜΑΘΗΜΔΤΑ
ΟΜΙΛΙΔΤΡΙΤΗ
**ΠβρΙ θυ«3ίας.—Τα διάφο^α εϊδη τ Ας θυ.
οίας. — Μία ή αληθής θνθία ή τοθ
Χρΐίίτοίί επι τοϋ Σται/ρο
Τβ:ς" «'υο προηγουμένας ό|«λίας μου δέν έβημοσί-
ευσα έν τω αΛόγω» έν περιληψει,έπιιδη δέν
γ
δτι θά έχω άνοικτάς αύτοΰ τάς στΐήλκς, δϊίβ&Γ '
άλλα περισπούδανίτ* θέματ* άνΚπτύσσόνται. 'Επειδή
δέ ή Διεύθυνσις τοδ φύλλθυ μοί έδϊήλωσεν 5τΊ προθύ-
μω; άποδέχεται την'ίν πείίΧη*φεί δημοσίευσιν αδτων,
προδαίνω σημερον εί; την άποστοΤίν τϊίς~τρΐτγι; όμιλί*;
μου θέμα έχούσης τό έν τϊ{ ίπΐγραφίΐ ύέν«γραφόμβνον.
Έπειδη δέ είς πολλο'υ; των'άνΛγνωστων τοΰ
τυγχάνει άγνωστον ποϋ αυται αί όμιλίαι γίνονται δηλώ
τί ^ν^έ^ον-'κ^^ΐίίί^κνησι'ν' πο^^ ίαίτοι
άσθενεϊς αΓσδάνόμίντί; τας'σίυνα*ιίίίί{*μ^'«ίλλά μεγά¬
λην έλπίδα έχων είς τόν Θεόν τόν ένισχύοντ* τούς
άσθενεΓς καί πεποιθίτιχς έ«' αύτίν,νά 2κφ"ων^σω' ταύ¬
τας ?ν τϊ> νί^ί ΐο15 Άγίου Γε«4γίόύ τίίς ίίια'ιτερας
πατρίδος {«.ου "Δοτης', δΐϊου κατ' ά^άβίίν ΙπίφάΌι'ν τοθ
ένταΰθ* φρουράρ'χου κ.Γ. ΡούίαλΜ καϊ πά'ντ'βς οί άνδρας
των λόχών μετά των προΙστβφ.ε*νών αδΛων ιταρΓ'σταντΊχί.
'Η πρώτη των όμίΧΐων μου &νβ*τύζβ 4& σ'πδύ&Γόττϊτα
τίίς Έχκλη"σΐ»:ς ώς τδπ'ου συντεΐνδντΌς εί; τϊν' φίίΛ-
σμόν των ιτιστ'ών διά1 τίίς γνώσβω; τή1; αληθείας χ&Ι
τόν άγιασΐί,ίίν τίίς χαρδίκς κκί τίί; δελτίσεως, «*μα δέ
καΐ έν περιλ*«<Ι/ει είπον ολίγα πενρ" τ"ο(3 ίίΛερινόδ", τοθ δρθρου, τίίς λειτουργία; των χατηχου'μ'δνων χοϊΛ* τ^Ις λειτουργία-ς των πιστων. Ή δείϊτέ'ρ»: τδν ο'μιλι'ων ανέ¬ πτυξε τέ θέμα δτι ΐη 'Εχχλησία. κυρίώς' εΐνε αυτοί* οί χριστιανοί,ίΐτοι παρείαλον την ΈχκλνισΓα'ν πρός οίχόοο- μην έ"χουσ*ν Όεμέλΐον τδν Χ~ριίττόν,(Έφ8<τ 6'. 1Ό) —ρ%« σώμχ βχουσαν κεφαλήν τόν Χριβτο'ν (Κορ.Α'. ί'.{$), πρός πο"λιν, έφ' $; ίρχει ό ββίς Χαί Πατη^ %χχ£ τους νόμους τοΰ Καινίί; Διαβίκη-ς- (Έδρ. ιβ*. 2ί)%ιί?μα'δέ η όμιλίιχ γνωρίσασ« καί την ανάγκην τόπου πρός ιιϊί- φωσιν χριστιανικήν των πιστών έδ-^λωσβ χοά τ« π'ερΐ τί!; διαιρέσεως τοΰ ναοδ εί; νάρβη'κ'»:, είς τ<ί*ον των πιστώς χ«ί είς ίερ3ν, καί &ν ίλίγοίς «ν'έφίρ» καί' «ερί τίίς τβλεσεως1 τίί; λειτουργΧχς υπό των πρώτον χρι¬ στιανών. Έν τίί σημερον τρίτη ομιλί*, ό λο'γό; π«ριε- στράφη εί; τό περί θυσία; θεμιχ. Θι»σί«, ώρίσαμεν,είνβ προσφορά ΐδίου άγαθοϋ πρός πρόσωπον ευεργετικόν ή- μων εί; έκδη'λωσιν τίί; πρίς' «υτό άγάπης, ευγνω(1θσΰ- νης καΐ τιμίίς. Τοιοϋτον προ'σωπΌΥ απείρως ευεργετι¬ κόν ι^μδν είνε ό Θε"ος, πκρ1* ου πΧν άγατίον. "Οθεν αίοτ3«νόμ»0« την ανάγκην νά έκδηλ'ώσωμεν την πόος αυτόν λατρείαν οΊά προσφορ'ίί; ά*γαθο*δ τίνόςΐδιόυ. Οί πρωτοι άνβρωποι λ. χ. προσί^'έρον ίκ' των καρπων τ'ϋς γΖς η τί προ"ίόν των ίδί<ών'2ρ"γων. Αίά τοίΓτο ά. «ρώ· τ«ι θυσίαι συνίσταντο έκ ζώών η" &ί άλε'ύρούί £ίχύζ χ. λ. ϋιπειόη οε ο ανϋρωπο; συνισταται έκ σωματβς καί ψυχίίς, διά τουτο καί αί θυσίαι α"υτο(5 «ίνί ολτ- τ«Γ, ύλικ'αί καί «νευμ'άτικ'αί. Ά^ £σον' τδ πνίθμ'» ύπερέχει τίίς υλης, τοσον' κ«Γ ^'πνβυματιχη θΐι'σΐ» υπερέχει τίίς υλικάς. 'ΔλΊά' τι; εστίν Τ «ν«υ|ϋτΓχη θυσία ; Ή προσφορά νοΰ καρδίας καί θελ'ησεώ; ίΓς' τον θεόν ί διά τοϊ3 νοδ'μέν συνίβίατϊι είς την θεωρίαν τοΰ ΘεΌΟ κάί τοΰ 8έϊου βεΚημ^τον* ίΙ« τ^ς' γνωσίω* τοΰ λίγου αυτού· ^ διά τίίς *«ρδΐας* «έ^ καΥτΙίς βε- λησεως συνίσταται είς την επιθυμίαν" τ«ίςΊΓκτί/.έσεω« τοθ θίΓου θίληματος κάί είς τίνεκ'τουτ*) πΛυ,Ίάτικιίν χαράν. Ότι τίίότ'ο ί «νιυματι'Αίί ^υΛβι ^ο/'ϊκ'τω'ν έζίίς χωρίων τ^ς Γρ*αφίίς. α#ΰσί£ τφ 6εί}> πν»%α*σΰν'
τετριυ.μένον., (ψ«λμ. Ν'. 19) Τίς δέ «υποιΐας "ίβΐ
κοινωνίαςμη έπιλανθάνεσθβ- τοιάύτάι'ς'νιίρ θυσΓαίς'εύβ-
ρεστεϊται ό θεός.» (Έδρ. ιγ'. 16) «'Ελεον'0έλω'*2ϊ

ΛΟΓΟΣ
ού 0υ«1«ν». Την τελείαν δέ πνευματικήν θυσίαν μόνος
ό Χρΐβτ'δς έτελεσε χαί μετά ταύτα πάντες οί αγιοι
χαί οί μιάρτυρΐς οί μιμηθίντε; αυτόν έν τω βίω. Έν-
ταυία ο λόγος' ανέπτυξεν έν βλίγοις τα τοθ (·ίίΌυ τού
Σωτήρος, δστις ΰιτίίρξιν άληθω; θυσί* ζ&σα καί εύά-
ρεστος ττ θεδ, έπισφρκγισθεϊσχ διά τού" «ταυρικοθ
Οκνάτου, 8ν εκουσίως Ανεχθή πρός ΰπ'ακοην τελείαν
είς τον θεόν καί Πατέρα. Προηγουμένως άδύνατθς' ίτο
νά επιτευχθή ή τελεία πνευματικαι θυίία' διότι ώς
έκ τίίς π^οπατορΊκη'ς άαοτρτίας η καρδικ ηόμδν ίτο
άκάθαρτος χαί η θέλησις άνίσχυρος. Ό δέ Χριίττδς δια
Τοθ ίδίου αΐματος έκαθάρισε την καρδίαν ημών διά τίίς
άφέσεώς τίίς κμαρτίκς, καί έφώττ σε την διάνοιαν, καί
ένί&χυσ· τίιν θέλΎισιν,Ινα λατρΐύωμ εν τον θεόν <ν ίσιό- τητι καί δικχιοβύνη,έν πνϊύμχτι καί άληθίΓα.<τΠνεΟμχ όβεο; κ*ΐ τού; πρΌσκυνσΟνίας αύτόνέν ττνεόμχτι καίχλη- βιί^ί ϊετ; προβχ<*νίΤν.»Ένταυτ)χ ό λόγος έρηαόνευσε τίίς θυσίας τοθ έξιλβσμοδ,κχθ' ή"ν ό «ρχιερεΰς πχρ' Έβραί- Οΐς α««ξ τοθ ένιχύτοθ εΐσηρχετο είς τα άγια των ά · γίων χαί έρράντιζε διά τοϋ αιματο; των θυμάτων την κιβωτόν τίίς Δια^κης· (Έβρ. θ7) δ προειχόνιζε τό πολύτιμον αΤα.κ τοθ Σωτήρος, δπερ άπαξ χύθεν επί τοθ ΣτχυρτΛ ίμΛλε νά σώση διά π*ντδ; την πιστεύου- σαν είς Αυτόν άνθρωπότ— τα" διότι οί άμαρτωλοί μη δυνάμενοι νά εύαρεστηνωσι τω θεώ δι* οίωνδηποτε υλικων θνιβιών εύαρεστοΰαιν αύτω προσάγοντε; έν πί- βτει τό μόνον καί τ'(λί·ον άγαθό'ν, τδν σταυρικόν τού Ίησοΰ θάνατον. Διδ χαί πάσαι αί ύλιχαί θυσίαι κα- τηργητίησκνί αντιχατασταθε'ϊιαι διά τη"; μι«; χαί μό-' νης άληθοϋ; καί τελεία; τοθ Σωτίίρο; ΧριστοΟ, 8ς αί-1 ων'ιως ΐξιλάσκεται τον Θεόν υπέρ ίιμών,αΐώνιος'Δρχιβ-' ρεύς,ύς λέγει Παθλος. «Ού γάρ είς χειροποίΎιτα ά"για» θ'δΧί^ίόΚί'άίί άληβΊνων·, άλλ' είς) ρ αυτόν τον οΰρανδν, νυν έμφανισθήναι τω προσώπω! 4οΟ θεου υπέρ ημών ούδ' ΐνα πολλάκις προσφέρη έ-! •ώτόν, ώσπερ ό άρχιερεύς είσέρχεται.είς τα χγιχ κχτ" ίνιχυτόν έν αίματν άλλοτρίω* (έπεί ίδει αυτόν πολ¬ λάκις παθεϊν άπό κάταβΛ'ίίς κ'ο'σριου) νυν δέ & π α ξ- επί συντελε'ια των αίώνων είς άθέτηβιν άμαρτίας διά Τίίς θυσίας «ύτοθ πχρκνέρωται.» (Έβρ. θ'. 24 χε'.) 'ΑΧλ' έπειδη ή θυίίκ «υτη είνε καί ρ»τηρ»«>ν, δι' ου
ένδελεχ'ιζεται, διαρκώς τελεΤται έν τφ μέσω των πι·
«τ-ών, διά τοθ ίίρτΌυ χκί τοΰ οίνου έν τί! θεί« Εύ/α-
ριστίφ, θατμοποΐΥΐθέν ΰπ' αύτοθ τοθ Κυρίου έν τω μυ-
ίτικί^ Δείπνφ,διά τβΌτο έΐς'την επομένην όμιλίαν θά
διαλκβωμεν π»ρΙ το<3 |*υστηρίου τίίς Εύχκριστ'ιας. Έν "Δρτη τίί 7 Δεκεμβριού 1903. Ι. Μόοαλης. ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΓΓΙΕΙΝΗ Β'. Ό διφιιης την δπαρξιν άνθρωπος, ό έπαινετώς άγω«ιζτ5μίνός υπέρ καΤαρττσμοΟ σφριγώντος οργχνισμοθ, κκί ττΐν ευτυχίί αύτοθ έ'κδατην άχ«·τ«παύβτως βυμ- Λληρων δι' ών κδτός οίδεν επιτελείων, όφ'ϊίλίΐ χ«ί Αλλαχού νά στρέφη τ6 ίμφροντι βλέμρ.»:, ώστε ίρτιος νά ίν· έν π«σι τβΤς *ΤργίΛς τοο. Διότι ^ν φέργι «ερι- βοΧην τταρκίου, ίπερ1 οβττον ?1 βράδιον μέλλει νά κα¬ ταρρεύση καί είς άπο<»υνθέ«ις μοιραίον κατανηήι/.«τος νά περιέλθη, "ά^οδ τοτοθτος ό κλήρος των έπιγείων, φθορά έν τ^| γενέσει, έν τφ γηίνω αύτοθ κελύφει έμ- ηερικλείβι θυσίαν αθανασίας κεχτημένην πυρΐίνχ, την προσωπικήν ημών ύπαρξιν καί θυσίαν αποτελουσών. Ή δέ άλαζών φρην τίίς άθείας ?ί μασονίας δια: τίίς ίύη1; της *{ς μάτην γ*ορι$ έπονίίδιβτσν Γχνη δπι'&ήέν της άίρίνουσχ πρδς ΰστεράψηιΐΊαν χκκβζηλον ! 'Δ^ωνχς γι>μν»ΐτικ4υ« βθνέβτίη<ΐ·ν όϊ «ρ'ίγονοι ίΐίβν ΛοΛ ποΧύ δικαίω;. Άγωνχς δέ ού μο*νον σωμ«- τικούς άλλά καί ά{Γ«τίίς Εύαγγελίου έπάθλους οφεί¬ λομεν τα τέκνα αυτών νά συνεχίσωμβν,κκθδσον ημεΓς •ύτυχέστίβτκ έχίίνων έντρυψίΣιμίν είς τα κάλλη τίίς ηθίκ^Υιίά'Γί Χρίβτόν τελειοτητθς. Είς τα πάθη τίίς ο-ίρχδς θύοντες οί άρχβτΐι διά τίίς ίβελγοθς Ά^ροδΊ- τη« «αί τοθ πχρίιίνίου Βάκχον άδαεΤς ί<ταν τίίς έν Ίοόδαίν όύρβΚΙ»:; έντόλίίς,τϊίς ί!ίοί«ς- την Γ'ν-υμθν χαί ζωηρρυτον έπικαρπ'ιαν δέν εοτύχνισαν νά δοκιμάσουν. 'Αλλ' ότε το8 πληρώμκτος τοϋ χρόνου βυμπληρωθέν- τος τδ άνέβπε^ον έλαμψε φως είς πάν τας τούς «έν σκότει χαί βχιΚ θανάτου χαθημένους», δρομαΐοι οί "Ελληνες, ώς χρηστος χαί βιλοβοφών περί άρχίς καί τέλους των 3ντων λαΓ5ς,έ*σπευσ«ν εί: την αιωνίαν Πό¬ λιν, καί -/ίκουιΐχν παρ' ΑΟτοΒ τοϋ άνερχομένου το*τε τάς βαθμίδας τίίς άτιμ'ιας τοθ ΣταυροΟ τα τιμητιχώ- τατα έκεΓνα λίγια ανθνέδοξάβθη ν».Ή κυριακη αδτη πρ(5ρρ~η<τις ύπεδηλου νέον βίον διά τούς "Ελλη¬ νας. Έδίδασκε νία στοιχεΤβτ ζωτιχά άρετ^ς ένθέου, βίου άφόσιώσΐως ε(« την λατρείαν καί διάδ6<τιν ούρα- νοπίμπτου διδασκαλίας διά των συρμάτων άθανάτου γλώσσης καί μεγαλονοίας, οΐαι αί έλληνικκί." Τοθτο δέ χαί εγένετο. Οΰτως ι^ δσπληγξ τοθ όλυμπιακοϋ καί παριλισ- σίου σταδίου κατέπιπτε χχί πέραν τνί; βφαίρχς των «Λβθτΐσεων. Άγωνες μέν υπέρ ρωμαλέων σωμχτων, άλλά χχί άγωνες υπέρ άρετίίς Εύχγγελίου. Κχί άντί μο'νου έιρημέρου δάφνη; έπευφημιων, πλέκουσιν ·ί!δη οί ούρκνοί μελφδιΚως χχί άμάραντον έκ πκρχλληλου δό¬ ξης στέφανον είς τα νέφη των νικητδν αής άνομ'ιας χχί τίς μετά θάνατον μχτχιότητος. Ή δέ κχτχτρό- πωβις τίς πονηρΚς φύβεως άπαιτεΤ σθένος ψυχικόν άδάμαστον. Καί ηθικήν έπίρρωσιν τοιαύτην ένεδύθη ό άπε>.δυθείς τω/ παλαιών Ημερών νέος χατ^ Χριστον
ίίνθρωπος, δι' τίς κατέπληζε οοφούς κοβμιχοΰς καί θρό-
νους ανέτρεψε δυναστων χραταιούς.
Καί '/ίδη ό χριστιανός "Ελλην χαταρτ'ιζεταΐ δρτιος
είς τάς αποφάσει; τού. Είνε μέν πολίτη; έπίγειος,
άλλά χυρίω; την μέλλουσαν τοΰ ουρανοϋ πόλιν έπι-
ζητεΐ", καί τούτου Ινεκα τρώγει ουχί μόνον την βρω-
σιν τίί; σαρκος την άπολλυμένην, άλλά καί την μέ-
νου»αν είς ζωην παντοτεινην έπιποθεΐ. Κατεργάζετχι
δέ τ «ν αρετήν δι' εαυτόν, τού; περί χύτδν χαί πρό;
τον Θεόν. Είνε όλιγαρκη; καί «ώφρων. Είνε άγαθό;
καί δίκαιο;. Είνε θεοσεΒης μάρτυ; εί; τδν βωμόν τίίς
άλΐθεία; χαί τού καθηκοντο;. Άρέοκει ουχ_ί έαυτω
άλλά τφ πλησίον μΛλλον ό συμπαθης καί άνδρεΓο;
χριστιανο; "Ελλην. Φρονών, χαί εύλόγω;, 8τι έν τψ
γενιχφ χαλφ ϊγχειται καί τδ άληθέ; αυτού ατομικόν
συμφέρον άγων'ιζεται εκθύμω; υπέρ των κοινων, τηρδν
ευλαβώς τού; νόμου; η έφαρμόζων αΰτοΰς ώ; άρχη
έκτελείΤΐχη εύσυνειδντω; Ώ; άγαθδν δέ ίπόλυτ&ν
έκτιμΧ την είς Θεδν άληθινδν πίστιν, αφοσίωσιν καί
λογικήν λατρείαν, δι1 ών έκπληροθνται πάντχ τα ευ-
γενίί αύτοθ έφετά, διότι η ^ιλοσοφοΰσχ ^μων ψυχη
ά—δ τα; πρώτα; πτησει; της έπόθησεν άειζωίαν,παγ-
γνωσίαν καί παντοδυναμίαν—ίδιότητα; τίί; θεία; ον-
τω; Ούσίί;, αί οποίαι ΰπομ.ιρησκου«ν εί; αυτήν την
υψηλήν καταγωγην χαί τδ πρδς ο φέρεται ύπερηφά-
νω; τέλο;.
Ό άετδς άνευ πτερύγων άρτίων δέν είνε ζώον
πτερωτόν, πολλΰ μ«λλον τδν αίθέρίων προνομι^Οχος
ίπιττχέπτη;, Ό "Ελλην άνεΐ) γνώσέως χρΐϊτιανιχίί;
χαί οωστικίί; ηθιχί",; Εύαγγε>ίου δέν είνε ποσώς πο¬
λίτη; επί γ·?ί; έλεύθερο;, πολλφ μάλλον τη; Σοφίας
θαυμασττις χαί τοϋ οΰρανοϋ οίχητωρ. Φέρων πληθώραν
όργανικην καί ανεπάρκειαν ά;ετ·?5ς τοϋ χατά Χριστδν
βίου, ό "Ελλην είνε μάλλον θηρίον τοΰ δρυμοΰ <τπα- ράττων καί σπαρχττόμενο; ύπδ των άγρίων καί άδα- μάβτων παθών,είνε ΰπονομεϋ{ παντός καλοϋ καί άγα- θοΰ των συγκοινωνδν αύτο3. Καί τοιαύτη ατυχώς έγωιστιχη έν πολλοΓ; σημεόι; ή καθολιχη κοινωνική κατάστασις σημερον δ'χι μόνον έν Ελλάδι άλλά καί άλλαχοΰ, μαλιστα δέ πανταχοΰ "Άν δέ προσπάθειαι πάντοθεν καταβάλλωνται πρδ; διάδοσιν παρά τοΤ; λα· οί; γνώσεων πρχχτιχών η1 ιαί θεωρητΐΑδν ώφελειων, περιωρκτμένων ομω; πάντοτε έντδ; τοΰ κύχλου τίί; βχετικίί; έπιστημη;, γνώβίων, αίτινε; χρησιμοι "σω; είνε εί; δλβον πρόσκαιρον, εί; έφημερον γαργαλισμδν τδν αίσθηυεων, άνευ ομω< διαπλάσεω; χριστιανικδν καρδιδν, άνευ πόθων καί έλπίδων διηκόντων κα πέραν τοθ τάφου, άνευ άγάπη; αύτοθυβιαστικίί; χαί πρδ; τδν πλησίον εύεργετιιίί; ώ; έμπρέπει εί; τδν θεο- ειδίί τοϋ ουρανοϋ άνθρωπον—ούχ ήττον αί γνώσει; αυ¬ ται άποτελοϋν μονομερή έργαοίαν έχπολιτιστικην,άνευ πολλ-ίί; βεβαιω; τη"; πράγμΛτικίί; άξίας επ* ώφέλείιχ τίί; άΛρωπότητο;. Δυνατόν αί δνιχμοι αυται γνώσει; νά φαίνωνται λυσΐΓελεΐς είς τδν πραΧτιχδν ημών βίον των ό'ργανιχδν άναγκών χαί στερησεων, των βιωτικων μεριρών καί κοινωηκδν άπαιτησεων. 'ΔΧλά δέν δυ¬ νάμεθα νά ονομάσωμεν αληθή1 έξευγενισμ,δν έν Έσπέ- ρία καί άλλαχοΐϊ τοθ λεγομένου πεπολιτισμένου κό- σμου, δταν τα πάθη τίί; σαρχδ; τα χαμαίζηλα χαί οίδαλέα λατρεύωνται,δταν ή πρδ; τδν πλησίον άσπλαγ- χν'ια επί μάλλον σφυρηλατεϊται, δταν η πολυκέφαλος υδρα τίίς ίδιοτελεία; όσημ,έραι πληθύνεται, δταν ή κτηνώδη; β'ια ΰπδ παντοία; μορφά; καί προφάσεις παρά τδν ίσχυρων τοίς άδυνάτοις έπιδάλλεται—δταν ένί λόγφ ό μέγας θεδ; τίί; παγκοσμίου άγάπη; Χρι- στδ; λόγφ χαί έ'ργω οί'μοι 1 άνευλαβδ; έκτιμαται. Άγδνα; υπέρ ήθικίί; άρετίί; Εύαγγελίου ούδαμοϋ σχ·- δδν βλέπομεν, διότι ουδείς, απολύτως ουδείς ό ποιων χρηστότητα κατά τδν ίερδν ψαλμφδδν τή"; εύθείας όδοϋ παρεκκλίνα;. Καί πκρεχκλίνει βεβαίως τίίς εΰ- θείας ό μη λατρεύων τδν χριστιανικδν θεδν «έν πνεύ- ματι καί αληθείαν, άλλ' άφειδώς απένδων είς την βωμόν τού αυθαιρέτου,άκολάστου καί ψαντασιώδουςέγώ. Καί λοιπδν άγωνισθδμεν πρωτίστως υπέρ ηθικίίΐ άρετίίς κατά τα θαυαχστά χ,λΙ λαοσωτηριχ διδάγματχ τοΰ θεανθρώπου Χριστοϋ πρδς εύεζίαν πολλαπλη*ν, δηλονότι, ατομικήν, κοινωνικήν, εθνικήν. Ή έκγύμν*- σις τίίς ψυχίί; έν άγνότητι βίου, έν δυνάμει έθελοθυ- σία;, έν γνώσει θεοσεβεία; χαί έπιστημη; άληθοΰς— Ιδού η ύγιη; καί σωστιχη έργασία ή πλήρη; ένταΰθκ εύδαιμονία; χχί χετά θάνατον έ'τι πλήρη; [/.κκκριότη- το;. Άγωνισθδμεν υπέρ Έκχλησία; χαί Πολιτειαι τηροΰντες τού; θεσμοΰς αυτών τούς θείους κκί άνθρω- πίνους,δι' ών η έ'μφρων,συ^παθη; χαί φιλόνομο; ψυχη των πολιτδν γυμνάζεται. Ταχθδμεν ΰπδ τδν χρη- στδν ζυγδν τοΰ Σωτΐίρο; ημδν,τοϋ 6<τοίου η χάρις κκί ή θυσία διά τοΰ ΓολγοθΚ κατέστησαν τδν φίρτθν τδν παντοίων ημδν ταλαιπωριων χοΰφον, συντελεστήν ο" άμα έν τοΤ; άνθρώποι; καί παντδ; άγαθοΰ ούρανίοι», Κωνστ. Ηλ. Παπαλήλιο*; Ιατρός. ---------------------------■ -ΙΜΙ- Π ΔΙΔΑΚΤΙΚΑ ΔΙΑΦΟΡΑ Μη γίνεσθε,λέγει ό ίερδ; ψαλμφδό;, ώς Ιππος καί ημίονο;, οΐς ούκ έ'στι σύνεσις. Ό άνθρωπος έπλάσθη λογικάς χκί έν ταΓς ενεργείαις τού δέον νά $νε συνετδς χαί φρόνιμος ένεργων πάντα κατά σκοπόν καί λόγον χαί ουχί χτηνωδδς καί κατά τάς ώθησεις τη"{ _*τ<|νώ* δούς σαρκό;, μηδέ χατά τα; σχρχιχά; όρέξει; χκί επι- θυμίχς. Ό άνθρωπο; εΐνε ελευθέρας εί; τάς ενεργείας τού υποτασσόμενος είς τδν φωτισμόν τοΰ ό^θοθ λόγου» άλλως χχθίστχτκι χτνΐνος, εάν άπειθίί είς τδν φωτ.· σμόν τοθ λόγου ώθούμενος δπδ των τυφλδν όρμίον χχί αίσθημάτων τίίς σαρκός. Τδ φδς τοΰ Εύχγγελίου είνε τό φως τοΰ ορθοθ λόγου τό φωτίζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον είς τόν κόσμον, ό δέ κατά τδ Ευαγγέλιον ζων χαί ποιτευό(ΐ.ενος ούτος ζίί καί πολιτεύεται κατά τόν ορθόν λόγον ιδ δέ ζίίν έν πνεύματι ίσοΰται τω ζ·?,ν χατά λόγον ορθόν καί είναι ηθικόν καί ένάρετον. — Τδ άληθές κάλλος εχει η Άλ·ηθειχ έν $ 9ψ>
μετρία χαί κανονικότη; καί τελειότης ΰπάρχει άρετων.
Ό έρχστη; όθεν τϋς Αληθείας έραται τοϋ άληθινοθ
κάλλου;, τοϋ άφθάρτου, καί αΐωνίου καί πραγματικοϋ,
"τό οποίον μήτε ό χρόνος άναλίσκει,μτ,τβ ή νόσο; ρ£χρχί-
νει άλλ' άεί διαμένει τό κύτδ ζωηρόν, λαμπρόν, θάλ-
λον. Τούτου λοιπδν τοΰ κάλλου; έρΧτχι τη φιλόσοφο;
ψυχη,τούτου έπιθυμεΐ καί όρέγεται. Περί τούτου δέ τοΰ
κάλλου; λέγει καί τι; των άρχαίων ό Φιλημων. «Ούχ
2στιν οίίτε ζωγράφος μά τούς θεούς οίτ' άνδριχντο-
ποιός, δστι; «ν πλάσαι κάλλο; τοιοΰτον οίον η Άλη
θεια εχοι.» Άλλ' ή Άληθεια ένανθρωπήσχσα έν τφ
προσώπω τοΰ Ίησοΰ Χριστοΰ τΰ έαυτη"; -Λ,θικόν παρέ·
στησε κάλλο; τέλειον έν άρεταΐ;, κχί τοί ΊησοΟ τδ
ηθικόν κάλλο; έν τ$ ΐστορ'ια τί(; ανθρωπότητος τδ
εςοχον είνε καί τέλειον κχί θαυμασιώτατον, κχί ^ο-
ναδιχόν. «Έχάλυψεν ούρχνού; η άρεΤη αυτοδ" κ'αΐ τη";
χΐνέσω; χύτοΰ πασά η γίί» λέγει 'ΔδδαΚούμ ό πρόφη·
τη;. Ό έρώμενο; άρα τοΰ Χριστοΰ καί ποθών τα; άρε·
τα; τοθ ΧρίστοΟ έραται τοϋ άληθίνοΰ κάλλου;, κ«ί
τοιοΰτο; ό χριστιανδς ό πραγματικό;. Γενώμετ)* Χβιι,δν
έρχσταί τοϋ κάλλου; τοΰ ΧριστοΟ.

ΛΟΓΟΣ
ϊ
— Ό Σωκράτης έδίδασκβν δτι ττι δίκη σωφρονίζβι
τοϋς άδικοΰντας, καί διχαιοτέρους ποιεί, καί γίνεται
αυτή πονηρίας ίατρικη. Τ-ήν αδικίαν δέ νόσον επί τϋς
ψυχϋς εύλόγως ένόμιζεν, άφ' ίς άπαλλάσσεται ό τι-
μωρούμενος ένδίκως· διά τουτο άθλιεστέρους των άν¬
θρωπον ύπελάμβανε τούς άδικοΰντας καί μή διδόντας
δίκην, τούς φεύγοντ<χς την δίκην, η τούς διά παν - τοίων μέσων έπιχειροΰντας νά μη είσάγωνται εί*; δί¬ κην άδικοϋντβς, η εάν είσάγωνται ν' άπαλλάσσωνται διά δωροδοχίας των διχαβτών, η διά δΐχανικών σοφι- «μάτων κκΐ πλαγίων μέσων. Ούτοι, Ιλεγε, ποιοθσιν δ,τι οί νοσοΰντβς καί κρύπτοντες τό έαυτών νόσημα άπό τοθ ίατροϋ, όπερ είτα καθίσταται γαγγραινώδες καί φθαρτικόν τοΰ σώματος. Ό όδικησας όφείλει μό νος νά ζητήση νά υποβληθή είς δίκην όμολογών τό «μάρτημά τού, η*τοι νά έξομολογ«θϋ δπως ίαθί| καί απαλλαγή τοΰ ήθικοθ νοσήματος. — ΕΤς έκ των νότιον τοϋ Χαρώνδα τοΰ~ Καταναίοι» νομοθέτου των Σικελών ελίγε «Γυναΐχα δέ την χατά νόμους Ικαστος στεργετω καί έκ ταύτης τβκνοποιεί- σθω, εί; άλλην δέ μηδέν προΐέσθω τέκνων την αύτοθ σποράν, μηδέ τί) φύσει καί νομώ τίμιον άνόμως άνα- λισκέτω καί ύβριζέτω. Ή γάρ φύσις τεκνοποιίας ένε¬ κεν ούκ άκολασίας έποίτισε την σποράν.» Οί νόμοι τοϋ Χαρώνδα άπηγόρευον την άχολασίαν καί την άνάλω- σιν Τοΰ ανθρωπίνου σπέρματος είς άσελγείας, ένεκα φιληδονίας, καΐ συνίστων την διά τοΰ νομίμου γάμου διάθεσιν αύτοΰ είς γέννησιν τέκνων, διότι πρός τουτο δ θεός έδωκε την γονην, ούχι δέ πρός άκολασίαν καί άσέλγειαν καί φιληδονίαν, άλλά πρός παιδοποιίαν και αδξησιν καί διαιώνισιν τοΰ άνθρώπου επί τί!; γϋς διά ♦ών κατά νόμον γβννησεων. — Τόσον διαφέρει ή βασιλβία τϋς τυραννίδος,έ'λε γεν ό 'Αρίστιππος, όσον ό νόμος τνίς άνομίας, κκΐ ή ελευθερία τί!; δουλείας· διότι ·/) τυραννίς αυθαίρετον χαί δεσποτικόν, ή δέ βασιλεία υπο νόμους ελευθέρα κκΐ τάξιν νομιμόφρονα. Έν ταίς πολιτειαι; ταίς βασι λευομέναις άρχει νόμος, καί αύτδς ό βασιλεύς ύπό- χειται υπό νόμους, έν δέ ταίς τυραννικαΐς πόλεσιν άρ χει τό έγώ, χαί ή θέλησις τοΰ τυράννου, καί τα πάντα ευρίσκονται είς την εξουσίαν τού χκΐ την αυ¬ θαίρετον θέλησίν τού.Ό,τι θέλει πράττει. Ή Πολιτεία •ΐνε τό έγώ τοΰ* τυράννου. — Οί δημιοι, έλεγεν ό Άντισθένης, είνε βύσεδέ- στεροι των τυράννων, διότι οί μέν δημιοι άποκτεί- νουσι τού; κακούργον; κατά τούς νόμους, οί δέ τύραν- νοι άποκτβίνουσι τοϋς άθώους καί μηδαμως άδικοΰντχς η άμχρτάνοντας. — Ένδοξος πόλεμο; αίσχρδ; ειρήνη; αίρετώτερο;, έλεγεν ό Δημοσθένη;· νίτοι προτιμο*τερος Ινδοξος πό- λεμος αίσχρόΖς ειρήνη; καί άτίμου. Οί άρχαϊοι πρού τίμων τόν θάνατον άντΐ τίίς έν «ίίχύνη ζωίίς, καί έδογμάτιζον 5τι αΚρεΐσσον τεθνάναι ?| ζ^ν έν αίσχύ- νη.» Τοθτο δεϊγμα άληθοθ; φιλοτιμί*;. — α'Οργη άνδρό; δικαιοσύνην θεοΰ ού κατεργά- ζεται» λέγει ό θεΐΌ; Ίάκωβος. Άληθώς. Ή οργη πα>
ραφέρει τόν βργιζόμενον, καί έχτρέπει αυτόν άπό τνίς
οΊκαιοσύνης τοϋ θεοΰ είς αύτοδιχίαν καί αδικίαν. Ό
νόμο; τοθ θεοΰ όδηγεΐ τού; πραεΐ;* Ετχν ?έ θυμωθ^!
τι; καί έξοργισθίί χκτά τοΰ άλλου έξάπτετκι καί δέν
οδηγεϊται εί; κρίσιν δικαίαν >αί νόμιμον τυφλούμεν·;
υπό τοΰ θυμοΰ. Δέν δύνχσαι νά κρίνγις μετά διχκιο-
σύνη; τόν άλλον δταν καταληφθή; υπό ο*ργΐ!ς κ«1 έρε-
θισθίΐς. α'Οργη άνδρός δικαιοσύνην θεοΰ ού χατεργά-
ζεται.»
—■ Πλάτων ό φιλ<5σοφθς συνε6ούλ«υεν ίτι ίταν κατιχγελώμεν τίνων πρέπει νά έπιστρέφωμεν έφ' εαυ¬ τούς χαί νά σχοπώμεν μη καί αύτοί τοίς αυτοίς έσμεν ϊνοχοι. Πολλά γάρ τό φίλαυτον έπιχρύπτει χαί περι- ίάλλει παρά τδ μάλλον χκτκγελωντι. Ή φιλαυτίκ δέν άφίνει τόν ί'χοντα αύτην νά βλέπη τα έαυτοΰ σφάλματκ χαί έλαττώματα, ένω έξωνυχίζει τα των £λλων χχί έπιχρίνει ένίοτε σφοδρώς χαί ο;έως χαί έν πάση λεπτομερείς χκΐ ώσει ούτος άνευ σφαλμάτα.ν χαί έλαττωμάτων ετύγχανεν. Διά τουτο καί ό μυθοποιός ΔΓσωπος είπε πάνυ εύφυδί δτι των άνθρώπων έκα¬ στος δύο φέρει πηρχς, την μέν έμπροσθεν,την δέ όπι¬ σθεν. Κ«1 εί< Γέν την δπισθεν ρίπτει τα έκυτοθ σφάλ- είς δέ την έΊΑπροσθεν τα των άλλων δι6τι βλέ- πει χαί έπιχρίνει τα των ίλλων, τα δέ έαυτοΰ έκ φι- λαυτίας τυφλούμενος δέν βλεπει. Διά τοθτο Άς εΐ'μ«θ« μδλλον έλεγχταΐ ημών αυτών, η των άλλων Μ«λλον χριταί έαυτών % των άλλων. "Οτι χριταί άλλων γι- νόμενοι χ«1 ούχ ημών αυτών, μήτε δικαίω; κρίνομεν, μήτε πρός διόρθωσιν των άλλων ·#ίτοι μέ ελατήριον άγάπης,άλλ' έπιδβιχτιχως χαί πρός κενοδοζίαν.Ό θβΤος Παθλος λέγει· «Διό «ναπολΓίγητος εί,ω άνθρωπε,π^ς ό κρίνων. Έν ω γάρ χρίνεις τόν έτερον, «εαυτόν χατ«- κρίνεις. Τα γάρ αύτά πρά««ι; ί χρίνων.» (Ρωμ. ί'.) — «Πάντων μάλΐϊτα «αυτόν αίσχύνου», είπεν 3 Πυθοιγο'ρκ;· διότι «ίσχυνο'μενο; «εαυτόν περιοβο'τερον των άλλων, δέν πράττει; τό αίσχρόν καΐ τό κακόν.Ό βύσυνείδητο; άνθρωπος αίσχύνεται εαυτόν, καί μηίεν πράττει έαυτοΰ άνάξιο», άντιδαΓνον ε?ς τόν ηθικόν νό μον,ον άναγινωσκει έν τί! έαυτοΰ συνειδήσει, καί έ*χει κάτοπτρον ηθικόν έν ω εαυτόν διαδλέπει. Διά τουτο χαί χαίρει έν τγί θεωρίιχ έαυτοΰ,έν τ^ ήθικω τϋς συνει¬ δήσεως κατο'πτρω, ?ταν βλέπη άμωμον έαυτόν,λυπεΓ- ται δέ εάν Γδη έπ' αΰτοΰ μωμον Υ) μελαίνας κηλίδας άμαρτίας, χαί σπουδάζει νά εξάλειψη ταύτας διά με- τανοίας. «Τό μη συνειδένκι γάρ αύτοΰ τ& βίω άδί- κημα μηδέν, ηδονην πολλην έ*χει» είπεν ό Άντιφάνης. «Κακά δέ μείζω πάσχει διά τοΰ συνειδότος ό άδικων βασανιζόμενος, ^ ό τθ σώματι καί ταίς πληγαΓς μ<χ- στιγούμενος», είπεν ό Πυθαγο'ρκς. Οί ήθικοί χαί εύ συνείδητοι άνθρωποι, πάσχουσι μάλλον διά τί]; συνει¬ δήσεως βασκνιζόμενοι,δ'ταν είς άμάρτημα καί τό ελά¬ χιστον ύποπέσωσιν, -^ εάν είς τδ σωμά των πληγαί άναφυωσιν αί όδυνηρο'ταται. ΛΙΑΦΟΡΔ Πρώτον έν τ^Ι ΒουλίΙ είσ«κτέον έ'ργον τί; Κυβερ νησεως έ*σται ή ύποβολη τοΰ ΠρουπολογισμοΟ τοΰ 1904 έν ω λέγεται δτι θά έπιτευχθΛσ.ν οίκονομίαι τ»σαΰ ται,ώστε δι' αυτών θά κατορθωθή ή στρκτιωτικη τοΰ Κράτους παρασκευη πρός άμυναν τίΐς χώρας εναντίον μελετωμένης την άνοιξιν των Βουλγάρων είς Μακεδο- νίαν είσβολθς καί υπεράσπισιν των δικαίων τοΰ ϊθνους. Τοιαύτη τουλάχιστον ιί κυδερνητικη πρόθεσις χ«1 ένέρ γει«. Τό πρόγραμμΛ τίς παρούσης Κυβερνήσεως είνε οΐκονομΐαι χαϊ στρατιωτικαί παραοχΐναΐ. Άλλά θά κα¬ τορθωθή τουτο ; Ότ«ν βεδαίως κρατήση ίσχυρά θέλη¬ σις καί τό ροσφέτιον τεθ^ί έκποδών,καί τα κομματικά πάθη ύποχωρησωσιν είς την υποστήριξιν τοΰ έθνικοΰ συμφέροντος, κ«1 άνω παντός τεθ|5 τό κοινόν συμφέρον δλα τα κκλά γίνονται, καί ί ο(κονο(Αΐκη κατάστασις βελτιοΰται χαί τα έθνιχά δίκαια εύοδοΰνται καί άν«- γνωρίζονται καρά των Μ. Δυνάμεων τί[ς Ελλάδος δεικνυούσης χ«τ«φ«νί5 «ημεί« γνησίου έκπολιτισμοΰ έν τ^Ι Ανατολή Κράτους ευνοουμένου καί έγγυωμέ- νου την ειρήνην έν τν) Άνατολίΐ κχί την παγίωσιν τϋς δημοσίας τάξεως. — Άπεδίωσε την καρελθοΰσκν έβδομάδκ καί 6 άργ;ιεπίσκοΐϊος Μχντινείκς χχί Κυνουρίας θεόκλητος Βίμπος, ό τεΧευταϊο; Ιπιζησ*; των πέντε έκείνων συνοδικών, οίτινες άνευ φόβου θεοΰ, έκ πάθους έχδι- κησεως, ώς έ"λεγον χατίπιν, έσυκοφάντησιχν κχΐ κ«τε- δίωξαν την αληθειαν τ«0 θεοΰ. Τί!ς θεομχχίας ταύ¬ της άπϋλθε κ«1 «ύτός τρός τούς συναδέλφους αύτοΰ ΐνα δώση λόγον ενώπιον τη*; θείας δικαιοσύνην. — Την περιουσίκν,^ν κατέλιπεν ό αποθανών Βίμ- πος, άναίιίάζουσιν αί έφημερίδες μέχρι 300 χιλιάδων δραχμών είς χρημκτα κχ) εί; κτημχτα. Δέν είνε γνω¬ στόν, εάν άνκλαμίάνων την άρχιερωσύνην είχε καί κεφάλαιά τίνα. Άλλά λιγεται,δτι μάλλον είχε χρέη. Καί έξεχρεώθη κκΐ έπλούπσε διά τίίς μεθο'δου τί)ς άρχιερωσύνης, ποιμαίνων μάλιστα την έπισκοπην «ύ· τοΰ άπό Πατησίων τό πλϊΓστον. Τίς επιχειρηματίας άναλαμίάνων επιχείρησιν άνευ κεφαλαίων, μάλιστκ μετά χρεών,έξέρχεται μετά τόν αυτόν» χρόνον τίίς έπι- χειρησεως μετά κέρδους 399 χιλιάδων ; Ιδού λοιπόν ό πρακτίκός ύλισμός τοθ αιώνος κατέστησε τό έπισκο- πικόν άξίωμχ την έπαερδιστέρχν των έπιχειρησεων. Είς αύτην λοιπόν,ώ φιλόπλουτοι. Όνομάζετχι δέ αδτγ| χρστεμπορίχ μέν δικ τό έμπορεύεσθχι τόν Χρι· ^_^^^^ΜΜενενεε^------------ ------^ % (ττόν, θ * ο κ χ π ΐ| λ ί χ δέ, διά τό κχ«ηεύεσθο« Τ4 θεΓχ, 11 μ ω ν ί χ δέ, διά τό νομίζειν ώς Σίμων7! μάγος, δτι ί θε'ια χάρις άγοράζίται κχί πωλεϊτ«ι διά χρημάτων Κατ' εύφημισμόν δέ λέγετχι ά ν τ ι η ρ ο· σ ω π ί χ Χρ.*τοΰ. 'Αλλ' εάν τις ανττν είπη διά τοθ πρχγμ.χτΐΑθΟ όνόματος αύτίΐς, είνε α ί ρ β τ ι χ ο" ς. __Ό χ. Ιωάννης Τσιβκωτός ανθνπολοχαγός φ«ρ. μχκοκοιός έμνηστευσατο την χριβτι«νικώς μίμορφωμί νην οεμνίΐ» δβίποινίδ* Πολυζένην Δ. Φβμελιάρη. Σ«γ. χαίροντες τ|1 φίλη ενταύθα οίχογβνίίγ «ύχιίμεθα τοίς μνηστευθεΤσι «ίσί«ν την στέψιν **1 τάς εδλογάς τοθ Κυρίου. •— Ετελέσθησαν έν Πάτραις οί γάμοι τοΰ σ«μ. «αθοΰς %Τν φίλου κ. Διονυσίου Γ. 'Δναγνωστοπούλου σταφιδεμπ<5ρου μετά τίίς «ρϋς χαί μεμορφωμένης χριστιανικώς δεσποινίδος Κορίνης 'Δργνροπούλου. Τψ εύαρμόστω ζεύνει ευχόμεθα ειρηνικήν την «υμίίωβιν, εύτεκνίαν καί π«ν άγαθδν παρά Κυρίου. — Μετατίθεται εντέυθεν είς Βέλγιον ό Ιταλός πρεσ&ευτης Σιλδιστρελης, ό δι' εκθέσεως τού ύβριστης πρός την Έλλάδα καΐ προκαλέσας σκάνδαλα καί δι·ρε· θ'ισας τό δημόσιον φρόνημα καθ" έαυιοΰ. — Παρά τάς φιλειρηνικάς τοΰ Τσάρου δικθέσει; 6 μεταζύ Ρωσσία; καί Ίαπωνίας πόλβμος θεωρεΓτκι άφευκτος. Απόστολον Μακράκη. Νέον Έκπαιοβντικόν _«/ο*τημα. Δρ. 1 » 4 » 3 1 Γραμματομάθεια 2 Λεξιμάθεια 3 Λογομάθεια Νέον φ 4 Ψυχολογία καί Λογικη (έξέλιπβ) 5 Ήθικη θ θεολογία 7 Φιλοσοφία 'ΕρμηνεΙαι. 8 Έρμηνεία δλης τ*;ς Καινίίς Διαθηκης ρ 9 Έρμηνεία είς την Αποκαλύψιν δρ. 8 (έξβλιπε) I 0 Έρμηνεία των Ψαλμίον τρ'.του.ο; δρ. § I1 'Ερμηνεία των έννέα 'Ωιδών τν!ς Έκχλησίας > 1
12 Έρμηνεία βίς τό τΑ«μα των 'Ασμάτων » 1
13 Έρμηνεία είς την πρός Έβραίους έπιστ. δρ. 2 (έξ.)
Πολιτικά.
14 Ό Πρώτος Καρπός χ. λ. λβ«. 50
15 Ό Δεύτερος Καρπός.— Τεΰχος Α'. καί Β δρ. 2.
» 5
» 4
> 2
9 3
δρ. 81
16 Τό Ξύλον τής Ζω^ς δρ. 2
17 Λο'γος πβρί παιοείας καΐ έκπ. συστηματος λ. 50
18 Λόγος ου τό θέμα Χριστός ί αύτοαληθεια λ.50(έξ.)
19 Λύσις φιλοσοφικη Μ τοΰ άνθρ. προοριβτμοΰ λ. 50
20 Ή Πόλις Σιών δρ. 2
21 Λογικάς Ιλεγχος θωρακωτοθ τινος έλέγχου » 1
22 Λόγοι κατηχητ. επί τοΰ Συμ. τίίς Πίστεως λ. 75
23 Άπολογία επί τοθ περί ψυχίίς άνθρ. ζητιόμχτος δρ.2
24 Λόγος έπιτάφιος λ. 20
25 Ύπόμνημα περί τίίς Έκκλησίας δρ. 2
26 Τό τρισύνθετον τοΰ άνθρώπου δρ. 3
27 Αποκάλυψις κεκρυμμ,βνου θησχυροΰ Χ. 50
28 ΕΓκοσι λόγοι πβρί τοΰ ϊργου τοΰ 1821 δρ. 1,5·
29 Τό έθνοδόξχστον ίργον δρ. 1 (έξελιπε)
30 Λόγος περί έγκαινίων λβπ. 20 (έξέλιπβ)
31 Λόγος περί θαυμάτων λ. 20 (έξβλιπε)
32 Τρείς φιλοσοφικαΐ πραγματεΤαι δρ. 2 (έξέλιπον)
33 Ή (/.ασονία μετά τοΰ (χασ. διπλώμχτος λ. 50
34 Ή ελευθέρα τεκτονικη (μα«ονία) λ. 50 (έξβλιπε)
35 Ό έν Ελλάδι έλεύθβρος τβκτονισμός(μασον.)λ. 30
36 Περί τίίς σχέσεως τϋς παιδ. πρός την πολ.λ.20 (έξ)
37 Άσπίς τϋς όρθοδίξου Έκκλησίας λ«π. 20 (·ξ·λ.)
38 Ό γεροντισμός λβπ. 20 (έξελιπε)
39 Ή παπιχη μ,ανία λβπ. 20 (έξελιπε)
40 Όμηρος καί Πλάτων λβπ. 20 (έξβλιπε)
41 Λόγος επί τίί γβννησβι τοΰ Διαδ. Κωνσταντίνου λ.26
42 θβία καί Ίβρά Κατηχησις Δρ. 2
43 Ή επί αίρβσβι δίκη τοΰ Μακράκη δρ. 2 (έξβλιιΐβ)
44 Εφημερίς α Αόγος» έτών Α'. συνδρ. έτη<τ. δρ. 19